Lieuwe Dijkstra
Anjum
De meeuwen krijsen al in de lucht als Lieuwe met de trekker het land op rijdt. Hoe is het toch mogelijk? Ze voelen het op een of andere manier aan. Hij laat de ploeg zakken en drukt stevig het gas in.
Sjoch alfêst efkes
(het audioverhaal is te beluisteren in de media)
De meeuwen krijsen al in de lucht als Lieuwe met de trekker het land op rijdt. Hoe is het toch mogelijk? Ze voelen het op een of andere manier aan. Hij laat de ploeg zakken en drukt stevig het gas in. Meteen duiken de meeuwen achter de trekker de donkere vers geploegde aarde in. Hij lacht. “Kijk jongens, een vorstenmaal!”, roept hij.
De ploeg glijdt makkelijk door het land. Een bleek oktoberzonnetje schijnt achter grijze wolken. Lieuwe draait aan de radio, neuriet mee met een gouwe ouwe. Hij is ontspannen want de grootste drukte is voorbij. De aardappelen en uien liggen in de schuur en de bieten hoeven pas in december uit de grond. En bovendien: over een paar dagen vertrekken ze voor hun rondreis in Canada. Hij kijkt ernaar uit, even wat anders aan het hoofd. Tijd met zijn vrouw doorbrengen. Een ander land verkennen. Hoe zou de landbouw er daar uitzien?
Lieuwe rijdt op de automatische piloot naar Yme, die eventueel boerderijwerk overneemt als hij er straks even tussenuit is. Yme staat in zijn nette trui te bellen, vandaag doet hij ook wat verzekeringswerk. Ze groeten elkaar niet, daarvoor zien ze elkaar te vaak. Hoe vaak bellen ze eigenlijk? Elke dag toch wel een paar keer.
In de schuur gooit Lieuwe de trekker vol. Samen kopen ze de diesel in. Een dankbaar gevoel overvalt hem. “Wij hebben ook een soort van huwelijk”, vertelde hij gister aan iemand. Nadat hij en Yme elkaar twintig jaar geleden bij een telersgroep tegenkwamen groeide hun samenwerking langzamerhand uit. Ze bewerken al het land samen en alle landbouwvoertuigen zijn gedeeld bezit. Financieel geeft dat voordeel. Bovendien begrijpen ze elkaar als geen ander. Ja, die band is Lieuwe goud waard. De kleine en vooral grote beslissingen niet alleen hoeven maken: het geeft rust in het hoofd.
Als hij terug op zijn eigen erf komt, staan er fietsers uit het dorp te kijken bij de boerderij. Hun oog valt op de eerste gelegde steen van de boerderij, een gevelsteen. “Is die Lieuwe familie?”, vragen ze. Hij krijgt de vraag vaker, hoeveelste generatie boer hij is. Een dubbel gevoel bekruipt hem. De consument die het boerenbestaan aan de ene kant romantiseert en de andere kant kiest voor de goedkoopste producten. En een opvolger heeft hij niet. “Ja ik ben vijfde generatie boer, maar wat heb ik daaraan?”, wil hij zeggen, maar hij slikt de woorden in.
De medewerker van de HZPC komt aanrijden. Ze bekijken samen het teeltplan voor volgend jaar. Een paar nieuwe rassen wil Lieuwe uitproberen. Hij twijfelt over eentje. Even Yme bellen. “Yme, wat denk jij?”
(Beluister het audioverhaal naast de foto)
Dit verhaal is onderdeel van de route Bildtstars en Eigenheimers van Sense of Place
