Bartel Reitsma
Blije
De vingers van Bartel Reitsma betasten de piepende wekker tot hij de uit-knop heeft gevonden. Het duurt even voordat hij beseft dat het nog midden in de nacht is. O ja, de beregening van de uien.
Take a look
(het audioverhaal is te beluisteren in de media)
De vingers van Bartel Reitsma betasten de piepende wekker tot hij de uit-knop heeft gevonden. Het duurt even voordat hij beseft dat het nog midden in de nacht is. O ja, de beregening van de uien. Omdat de beregening overdag verboden is vanwege de droogte, moet het 's avonds en 's nachts gebeuren. En na een paar uur moeten de haspels verlegd. Dus gaat hij iedere nacht uit bed.
“Het lijkt wel lammertijd”, zegt zijn vrouw. Ze draait zich om terwijl hij de slaapkamer uit sluipt. De lammertijd, och man, gelukkig is dat is alweer een paar maanden geleden. Ook toen moest hij 's nachts regelmatig in actie komen en een dierenarts halen omdat het niet wilde vlotten met ongeveer 200 schapen die moesten lammeren.
Buiten is het blokstil. Hij verlegt de haspels. Het sproeiende geluid stemt hem tevreden. Bartel gaapt, snel terug naar bed. Hij is benieuwd wat de uienprijzen dit jaar doen. Vorig jaar was het 4 cent per kilo. Niet best, zeker als je bedenkt hoeveel uren hij aan het gewas besteedde. Maar ja, boeren rekenen hun eigen uren niet.
Terug in de schuur floept een lamp aan. De hond drentelt om hem heen, hij haalt hem even aan. Wat een ruimte heeft hij toch. Er is nog wel plaats voor veel meer dan de opbrengst van 30 hectare pootgoed, 7 hectare bieten en 5 hectare uien. Enkele hectares gras en graszaad ruilt hij met boeren. Maar hij wil niet te snel groeien. 10 hectare in de afgelopen jaren is al best veel. De hoge grondprijs moet zichzelf wel kunnen terugbetalen en arbeid inhuren is duur. Het liefst rooit hij het trouwens alleen. Daarom maakte hij ook helemaal zelf een transportband, elevatoren en voorraadbunkers.
Bartel doet zijn overall en klompen uit bij de deur. Nog even slapen, zijn vader neemt de volgende controle voor zijn rekening. Fijn. Van hem leerde hij het vak, pa geeft er les in op de landbouwschool. Beide vinden het belangrijk dat boeren zich laten horen en zien, hun kennis delen en vertellen over hun werkwijze. Ze raken dan ook nooit uitgepraat. Hij sluipt de trap op en kijkt nog even bij zijn dochter Yenthe om het hoekje. Toen hij nog fulltime als vertegenwoordiger bij het mechanisatiebedrijf werkte, moest al het boerenwerk daarbuiten gebeuren en zag hij haar maar een uur per dag. Nu ziet hij haar opgroeien. Het gaat zo snel. Hij glimlacht. Ja, de beslissing om zich helemaal op het boerenbedrijf te storten is een van de beste in zijn leven.
DIt verhaal is onderdeel van de route Bildtstars en Eigenheimers
