Familie Jensma-De Vries
Hallum
Half tien. Tineke de Vries klapt de laptop dicht. De administratie en het bestuurswerk voor de LTO zit er weer op. Ze moet opschieten, want de rest zal zo wel komen. Ze zet het koffieapparaat aan.
Sjoch alfêst efkes
(het audioverhaal is te beluisteren in de media)
Half tien. Tineke de Vries klapt de laptop dicht. De administratie en het bestuurswerk voor de LTO zit er weer op. Ze moet opschieten, want de rest zal zo wel komen. Ze zet het koffieapparaat aan. De keukendeur gaat open en Gosse komt binnen, gevolgd door Theunis en Gelbrich. “Lekker koel hier”, puffen ze. De hitte gaat maar door en het heeft al tien dagen niet geregend.
“Is het gelukt?”, vraagt Gosse, en knikt naar de computer. “Jazeker”, zegt Tineke. “En bij jullie?” Ze doelt op de het selecteren van de aardappelplanten, een nauwkeurig werkje waar veel van afhangt, omdat ziekten zich snel kunnen verspreiden als zieke planten niet worden weggehaald. “In het perceel aan de dijk hebben we een stuk of twintig uit de grond getrokken”, vertelt Theunis.
Het koffiezetapparaat pruttelt. Gosse pakt de pot en schenkt iedereen in. Wat zijn ze toch een geoliede machine, zo met z'n vieren, denkt Tineke. Ieder heeft min of meer vaste taken, maar ze zetten zich altijd vol in voor de pootaardappel. Het pootgoed is de kurk waar hun bedrijf op drijft. Natuurlijk, ook voor granen en bieten doen ze hun best, maar die verbouwen ze vooral omdat de bodem maar eens in de drie jaar pootaardappelen aankan.
De hitte zindert boven het veld als Tineke en Gelbrich even later op de selectiekar zitten. Boven hun hoofd hangt een paraplu, om de verkleuringen die duiden op virus of bacteriën beter te kunnen zien. De schaduw geeft een klein beetje verkoeling. Gelbrich neemt een slok uit haar waterflesje. “Wil je ook, mam?” Ze geeft Tineke het flesje aan. Het zou wel eens een hete droge zomer kunnen worden. Wat een verschil met vorig jaar. De vorige nazomer was extreem nat. Er was geen doorkomen aan.
Tineke trekt aan de hendel, de kar rijdt langzaam door de ruggen. “Het is nog steeds een beetje raar he?”, zegt Gelbrich. Ze doelt op de halfvolle banden. Alles om de bodem te sparen. Die bodem, ja, die is de sleutel voor de toekomst van de landbouw, daar is Tineke van overtuigd, al gaan veranderingen stapje voor stapje.
Een paar maanden eerder bemestten ze dit perceel organisch, met mest dus in plaats van alleen kunstmest, met de bedoeling die weerbaarder te maken. Voor het extreme weer dat door de klimaatverandering lijkt te komen is het geen overbodige luxe. En een gezondere bodem betekent ook meer biodiversiteit, en dus ook minder bestrijdingsmiddelen hoeven gebruiken.
Gelbrich bekijkt een stuk loof, stapt vervolgens af en trekt de plant uit de grond. Daarna spieden ze weer verder, op zoek naar kleine verkleuringen of oneffenheden. Er schiet Tineke iets te binnen. “Volgende week is de open dag al. Ik wil de spuitmachine gewoon maar midden op het erf zetten. Dan kunnen we meteen in gesprek met bezoekers. Wat vind jij?”
(Beluister het audioverhaal naast de foto)
Dit verhaal is onderdeel van de route Bildtstars en Eigenheimers van Sense of Place
Hjir fine jo Familie Jensma-De Vries
Vijfhuisterdijk 199074 TE Hallum Plan dyn rûte
fanôf dyn lokaasje
