Op bezoek in winterse Nationale Parken met de camper

5 november 2024 | Signe-Sanne Oortgijsen

Marlies is een echte avonturier en reist graag solo. Ze wil in het naseizoen op pad met haar camper ‘Sunny‘ en weet haar vrienden zover te krijgen om ook naar Friesland te gaan. Dit is haar verhaal.

“Meestal blijf ik lekker thuis in de winter en spaar ik voor de reizen die op mijn bucketlist staan. Zo wil ik nog naar Alaska, IJsland en Australië. Maar doorgaans kies ik voor een reis in de zomer met mijn campervan Sunny, want een vliegvakantie kan echt niet meer wanneer je kiest voor een duurzamer leven. Vooral mijn vrienden Sofia en Hamad zijn daar erg goed in en pakken de trein. Ik hou het liever bij mijn huis op wielen. Dit jaar wilde ik het anders doen en ga er dus ook in de wintermaanden op uit om op te laden in de buitenlucht. Ik vond een prachtige plek in Fryslân: Smûk heet het en dat is Fries voor gezellig en knus. Ze hebben een camperplek voor mijn trouwe vierwieler Sunny, toffe huisjes voor mijn vrienden en niet te vergeten, een hottub.”

Haar vrienden, Sofia en Hamad en Wouter en Case reizen met de trein, terwijl zij in haar camper naar het noorden koerst om de vier Nationale Parken te bezoeken.

“Ik ben er. Sunny staat op een parkeerplek aan de rand van het Nationaal Park Lauwersmeer en de zonnepanelen laden op wanneer de zon tussen de wolken door komt. Hier wil ik de zeearend zien en de Konikpaarden en Schotse Hooglanders, plus natuurlijk eindeloos wandelen. Het wandelpad begint met een klaphekje en een modderig pad met hoefsporen die ik kan volgen. Het begint goed, lekker wild, geen aangelegde paden, maar puur natuur. Het riet lijkt te zingen in de wind als een gospelkoor en ik hoor de ganzen in de verte. Met mijn verrekijker speur ik de horizon af. Ik zie een uitkijktoren, paarden en koeien en verder niks behalve een enkele windmolen en boerderij.”

Voor Marlies lijkt de tijd stil te staan, ze geniet en is blij verrast dat de mensen die ze tegenkomt, oogcontact maken en haar even groeten. Ze maakt gebruik van een wijsheid die haar al vaker naar verborgen parels heeft geleid: ask a local. Ze spreekt een dame met hond aan, want dat zijn meestal de mensen die in de buurt wonen.

“Ik groette de dame in mijn beste Fries, en dat is niet heel erg best, maar het blijkt dat ook zij hier op vakantie is. Zij bivakkeren namelijk jaarlijks hier bij camping ’t Dreamlân en ze vertelt me dat het Lauwersmeer een Dark Sky Park is. Eén van de weinige plekken waar de lichtvervuiling schaars genoeg is om de sterren goed te kunnen zien. En haar tip is om te gaan wadlopen. Ik ga snel terug naar de camper om te kijken of het te regelen is en vind ‘Wadlopen met Jaap’ via Friesland.nl”

Meestal loopt het wadloopseizoen van april tot en met september, maar voor Marlies trekt Jaap graag nog even zijn wadloopschoenen aan. Het wordt een korte tocht want de dagen zijn ook kort en ze kunnen alleen met eb op de bodem van de zee lopen. Gelukkig valt alles op zijn plek en kunnen ze gaan wadlopen in de schemering.

“Het wadlopen was echt fantastisch, ik heb er geen woorden voor. De lucht, de wind, de ondergaande zon, de geluiden en geuren. En Jaap is mijn nieuwe held die me overeind trok toen ik met mijn billen in de blubber viel. Hij wees me ook op alle dieren die hier leven in de wereld van eb en vloed. En hij leerde me de uitdrukking: ‘it komt sa as it giet’, waar we in het Nederlands ‘het gaat zoals het gaat’ zouden zeggen.”

Met haar hoofd vol indrukken stuurt Marlies haar camper naar Smûk, waar haar vrienden op haar wachten met een geweldige borrelplank en een opgewarmde hottub. Ze besluit dat ze morgen niet in haar uppie noodles of een pokébowl in de camper eet, maar een restaurant bezoekt. Het is tenslotte vakantie.

Lees ook de reis van Wouter en Case die van wellness op zijn Fries genoten

“Mijn tweede dag begint vroeg, ik rij weg voordat de anderen wakker zijn. Ik wilde de vier Nationale Parken bezoeken en kom tot de conclusie dat ik dat niet ga redden. Er is teveel moois hier en ik wil de tijd nemen en niet van plek naar plek jakkeren.”

Marlies rijdt naar Nationaal Park de Alde Feanen, een veengebied net onder de stad Leeuwarden. Het is een heel ander gebied dan de waddenkust en de diversiteit in landschap verbaast haar. Ze weet dat ze hier een herkansing krijgt om zeearenden te zien. Haar eerste stop is het Skûtsjemuseum dat ook het informatiepunt is voor dit gebied.

“Skûtsje spreek je uit als skoetsje, heb ik geleerd. Het zijn Friese vrachtschepen die geschikt zijn voor ondiep water en die vroeger de turf, afgestoken veen, naar Amsterdam brachten. Het Friese veen hield dus de Amsterdamse grachtenpanden warm in de winter. Het museum ademt het verleden met geuren van turf en teer. Ik heb hier even de tijd tot ik op een boot stap die op zonne-energie door het gebied gaat. Het is fris vandaag en het begon mistig, het was prachtig om te zien hoe langzaam het landschap tevoorschijn kwam tijdens de zonsopgang.”

Na de boottocht trakteert Marlies zichzelf op een wandeling door het gebied en langs een tweetal vogelkijkhutten waar ze de tijd neemt om wat schetsen van vogelsoorten te maken in haar journal. Ze beschouwt zichzelf niet als groot kunstenaar, maar de bezigheid van goed observeren en de lijnen op papier zetten, brengt haar de rust en voldoening die ze nodig had.

“De zeearend heb ik helaas niet gezien. Maar wel ontzettend veel andere gevleugelde wintergasten zoals de grote zaagbek, de smient, het nonnetje, de brandgans en de kolgans. We kwamen ook langs een bijzondere zwaluwhaven die ook een monument is voor het Lancaster vliegtuig dat daar neerging in de Tweede Wereldoorlog. De zwaluwen waren niet thuis natuurlijk, die zitten nu in Afrika. Ik wil deze plek komend voorjaar nog eens bekijken en dan suppend of in een kano door dit gebied gaan. Wat een bijzondere plek.”

Tijdens haar verblijf in de vogelhutten sprak Marlies een medevogelliefhebber aan om te vragen wat een leuk, betaalbaar en goed restaurant is in Friesland. Het antwoord verraste haar, een kleine pizzeria in Pingjum. Reserveren is een must.

“Ik reserveerde meteen terwijl ik nog in de vogelkijkhut zat en appte Wouter en Case het adres door en dat ze Sofia en Hamad even moesten oppikken van een station ergens. Hier konden we lekker nagenieten van onze dagen in Friesland en de reisverhalen uitwisselen. Met een gezonde honger reed ik richting Pingjum. Ik had zin om mijn vrienden te zien, een wijntje met ze te drinken en een volgende reis te plannen.”