Familie Vogels

(het audioverhaal is te beluisteren in de media) 

Leo Vogels drukt op de knop bij de loods. Terwijl het doorzichtige rolluik soepel omhoog ratelt checkt hij buienradar: geen wolkje aan de lucht. Een bericht verschijnt op zijn telefoon: 2 uur?, vraagt heit. Leo stuurt een duimpje en een smiley. 

De ruimte en hoogte verrassen Leo steeds opnieuw als hij de nieuwe loods binnenloopt. Alle machines staan keurig op een rij. Handiger kan het niet. Alleen de rooier ontbreekt, daar is medewerker Jeroen mee bezig. Leo's blik valt op op de heftruck. Misschien moet hij de zwartgeblakerde zitting toch eens vervangen. Zijn kleren ruiken altijd naar roet als hij erop heeft gezeten. 

Hij koppelt de loofklapper aan. Door het loof er nu af te snijden, blijft er straks een schoner product in de loods over. Ook verspreiden bacterieziekten en schimmels zich minder snel. Zijn dochters drentelen rond bij de schuur als Leo het erf af rijdt. Het is een ideale speelruimte nu, met een superstrakke betonvloer. Hij zucht. Wat een klus was het geweest, het bedrijf opbouwen en het huis opknappen na de brand en de enorme water- en rookschade die het gevolg ervan waren. Hij kan geen klussers meer zien, laat staan een stacaravan, waarin ze een tijdje woonden. 

Maar de boerderij ziet er weer tiptop uit. Daar, bij dat raam lagen ze te slapen, toen plots een melkrijder bij hun bed stond: brand! Een paar uur later belde hij op advies van de brandweer Willeke, die met hun jonge dochters naar de woonboerderij van zijn ouders was gegaan. Of ze nog spullen uit het huis wilde, want de brand die in een trekker was ontstaan bleef zich maar uitbreiden. De volgende ochtend waren tonnen pootgoed tussen smeulende resten van de loodsen waardeloos geworden. 

Als het loofklappen klaar is, stopt Leo nog even bij een ander perceel. Hij woelt met zijn handen onder de korte bruine stengels die de aarde uitsteken. Zouden deze vroege rassen er volgende week uit kunnen? Hij knijpt een verrotte moederknol fijn tot smurrie en graaft verder tot hij een paar nieuwe knollen voelt. Ze zijn mooi afgehard, maar wel vrij klein. Dat komt door de hitte van de afgelopen tijd. Hij staat op en veegt zijn handen af aan zijn broek. Wat ze gaan opleveren? De kwaliteit is niet eens zozeer bepalend, maar de grillige markt.
Een paar uur later haalt Leo zijn vader op om naar de jaarlijkse kaatswedstrijd in Franeker te gaan. Het is enige moment in het jaar dat het werk zonder pardon wordt stilgelegd. Kaatsen is sowieso een geliefde sport in de familie.

“Kijk, tulpenteelt”,  zegt heit, wijzend op een oude vergeelde foto van grootvader Leo. Samen met Willeke maakt heit een historisch overzicht van hun bedrijf. Zo kunnen ze met open dagen ook wat van de geschiedenis laten zien. “Ze liepen op planken langs de ruggen zie je dat? Toen zorgden ze ook al goed voor de bodem.” 

Dit verhaal is onderdeel van de route Bildtstars en Eigenheimers van Sense of Place