Yme Meirink
Oosternijkerk
Met een grote glimlach kijkt Yme Meirink in de zijspiegel van de trekker. De pootaardappelen vallen in de met stof beklede opvangbak. Ja, voorzichtig met die kwetsbare knollen.
Neem alvast een kijkje
(het audioverhaal is te beluisteren in de media)
Met een grote glimlach kijkt Yme Meirink in de zijspiegel van de trekker. De pootaardappelen vallen in de met stof beklede opvangbak. Ja, voorzichtig met die kwetsbare knollen. Hij steekt zijn duim op naar Lieuwe, die al klaar staat om de volgende lading op te vangen. Een medewerker rijdt verderop met een volle wagen, en een ander is als het goed is alweer onderweg naar het land. Voor het rooien is goede afstemming nodig, maar dat zit wel goed met deze mannen, en helemaal met zijn compagnon Lieuwe. Wat een gouden kerel is het toch.
“Het gaat als een speer”, stellen ze vast als de eerste berg pootaardappelen in de schuur ligt. Een perceel van Yme was als eerste aan de beurt, en straks pakken ze eentje van Lieuwe. Ze bezitten ieder hun eigen land, maar werken alsof dat niet zo is. Ze nemen gewoon het land dat het eerste geoogst moet worden. Moeilijker is het niet. En ze gaan er altijd vanuit dat al het pootgoed gerooid kan worden.
“Ik denk dat we halfvol komen”, zegt Lieuwe. Ze staren naar de gigantische ruimte in de schuur van Yme. Yme pakt een aardappel van de grond. Hij is stevig, onbeschadigd, maar klein. De hitte van de afgelopen zomer is de oorzaak. Voor ze weten wat dit opbrengt, zijn ze zo een halfjaar verder. Die onzekerheid zijn ze inmiddels gewend. Yme is ondanks de kleinere oogst niet ontevreden. “Weet je nog”, zegt hij tegen Lieuwe. “Vorig jaar lagen onze schuren vol. Maar man, man, wat een stress hadden we toen.” Hij doelt op de regen en het natte land. “De ene na de andere machine was kapot”, weet Lieuwe nog. Zonder te overleggen lopen ze samen naar het hok, even een bakje koffie, de medewerkers komen zo.
Meer is niet altijd beter, dat is ook de toekomst van de landbouw, denkt Yme als hij een paar uur later zijn overall uittrekt. Hij moet zo nog voor zijn verzekeringswerk op pad, naar boeren. Ook daar krijgt hij zijn ideeën bevestigd: de schaalvergroting kan niet eeuwig doorgaan, de risico's zijn niet meer voor individuen te dragen, geen boer die hem anders vertelt. Maar hoe moet je dan rondkomen?
Hij en Lieuwe doen wat ze kunnen om de kwaliteit hoog te houden. Door bijvoorbeeld één keer in de vier jaar poters te verbouwen in plaats van het traditionele eens in de drie jaar. Daarmee voorkomen ze aardappelmoeheid. Maar om een teeltplan van 1 op 4 helemaal voor elkaar te krijgen, zou er meer land nodig zijn. Maar land kopen is niet op te brengen.
De kinderen zitten de hele ochtend al naar jullie te kijken, vertelt Aaltsje als Yme nog even snel een broodje mee-eet. Ze waren begonnen met rooien op het perceel tegenover de boerderij. Hij lacht, als jongen vond hij trekkers ook heel fascinerend. Zat hij uren voor de ramen. Of zijn kinderen het boerenbestaan later nog boeiend vinden? De tijd zal het leren. Hij staat op en kust ze. “Tot straks!”
(Beluister het audioverhaal naast de foto)
Dit verhaal is onderdeel van de route Bildtstars en Eigenheimers van Sense of Place
